Ég er að skoða bloggsíður einhverra námsmanna í DK, rambaði þar inn á síðu Baldur Páls hafnafjarðarfiðlu. Fyndið. En allavegana. Rosalega öfunda ég ógeðslega alla þá sem búa í DK, mig langar til DK. Ég elska DK.
Rosalega er mér heitt, ég sit hérna bara í svitabaði. Hvað er að mér.....ég er kannski bara svona Nik og Jay- Hot!

Ís, matur, skemmtun, vinnan....o.s.fr.

Dagurinn í dag hefur verið stór skemmtilegur. Ég byrjaði reyndar á því að fara í bió með Jennýju og Salbjörgu í gær á Dagurinn eftir Morgundaginn, eða Ekki á morgun heldur hinn. Þetta er alveg rosaleg mynd. Mjög flott, klisjukennd en flott.
Í morgun fór ég svo með Jennýju og Bergi í sund. Við fórum í hverfis laugina mína og lágum þar í hálf-sólinni. Þar á eftir lá leiðin á Vegamót þar sem ég fékk mér grænmetispizzu og kók. Þá tók við smá rúntur og rölt um bæinn og Kolaportið þar sem ég hitti litla frænda minn. Hann varð frekar hræddur við mig og hljóp í burtu þegar ég ætlaði að grípa í hann og knúsa hann. Þetta rölt hafði í för með sér ís, kók og mikinn magaverk. Jenný og Bergur heimtuðu að fá pulsu en litli maginn minn bara þoldi ekki meira.

Fingurnir á mér voru stífir og kaldir eftir ísinn þegar ég kom heim. Píanóið var ekki alveg að samþyggja þennan stífleika og það vildi bara ekkert verða eins og ég vildi hafa það. Trillurnar eru ónýtar. Vonandi verða þær í lagi í kvöld. Svo er líka röddin farin en þessi helgi hefur verið ansi söngvæn. Ég elska svona daga þegar ekkert getur stöðvað röddina og ég get setið endalaust við píanóið og bara sungið og sungið og allt kemur svo svakalega flott út. Dagurinn í gær og í fyrradag voru þannig. Ég er búin að kryfja, What a difference a day made, My funny Valentine og Can't help loving dat man.

Hausverkurinn þess dagana snýst um Starsailors. Mig langar svo á þá en ég er búin að lofa að kaupa miðann á Metallica og vil helst ekki sleppa honum. Spurningin er, á maður að eyða 3500 í Starsailors, ef það er ekki uppselt? Ég hef reyndar séð Metallica á sviði, en mig langar bara svo í Egilshöllina....mig langar reyndar mest á Roskilde. Pælið í því, ef maður myndi hitta eitthvert frægt fólk gæti maður bara reddað sér kannski miðum á svona hátíðir. Með réttu sömböndunum fær maður réttu skemmtunina....

Enn og aftur um fegurð.....

Ég get ekki orða bundist eftir að ég sá seinni hluta Ungfrúr Ísland í gær. Aumingja stelpurnar. Ég vorkenndi þeim fyrir að þurfa að búa til þessar kynningar á sjálfum sér. Þær höfðu greinilega ekki gaman af þessu og settu upp mestu gervibros sem ég hef á ævinni minni séð. Þetta var rosalegt. Það sem gladdi mig hins vegar við þess keppni var að þegar þær komu gangandi inn á sviðið og þær og kjólarnir og skartið var kynnt var Jamie Cullum spilaður "These are the days" Það var ég mjög ánægð með. Og litirnir á kjólunum voru líka mjög ánægjulegir. Það er mjög mikið að ljósum litum í tísku og pastel litirnir greinlega að koma inn. Það var ég mjög svo ánægð með. Hugsið ykkur, hefði ég farð í prufur, komist áfram og kannski komist alla leið þangað, þá hefði ég ekki setið hér með bólur og ljótt hár. En þá hefði ég pottþétt fallið á hljómfræðinni, ekki æft mig eins mikið og síðast en ekki síst það sem skiptir mestu máli, horft á fimm Freinds seríur á met tíma. ......en guð hvað ég hefði ekki viljað það!

Sorg, gleði, hamingja.....og allt þar á milli

Gærkveldið var vægast sagt stórskemmtilegt. Flemming útskrifaðiast með láði frá MR og hélt heljarinnar veislu. Við röltum um bæinn og hittum fullt af fólki, fengum margar hamingjuóskir (já ég var með húfuna mína, sem er ekkert svindl þar sem ég djammaði ekki þegar ég útskrifaðist) og dönsuðum svoltíð. Ég hitt m.a. strák sem á afmæli 7. apríl. Mjög kúl það. Annars fannst mér svolítið fyndin samsetning fólksins sem ég var með. Með okkur var fullt af stelpum úr MR sem ég þekki ekki, Salbjörg sem hvarf mjög snemma, Silja úr Búðardal og Jón Egill og Tryggvi, stóri bróðir Jennýjar. Svo enduðum við Jenný bara heima hjá henni og ég hringdi í Hibbu til að sækja mig (sem var ekki glöð). Núna er ég hérna með risastóran ís og nenni ekki að gera neitt. Mamma var að fara í bæinn með ömmu og ég sagðist ekki nenna með, algjör letingi. Svo er kókflaska sem bíður eftir mér inni í ísskáp. Ætla að stúta henni á eftir.

Var að vafra svolítið áðan (...um á netinu) og rambaði þar inn á myndasíðu einhvers sem var staddur í MH. Ég var næstum farin að gráta þegar ég sá Miðgarðinn minn skemmtilega (og ísskalda). Kannski voru það bara áhrifin frá tónlist Jamie Cullum sem söng "I love you....." og ég hugsaði svo hlítt til MH. Það eru ekki margir sem hugsa svona hlítt til MH. Ábyggilega bara ég.

En ætli sé ekki best að fara að þýða leiðsögu um Árbæinn og kirkjuna yfir á dönsku (þó svo að ég muni aldrei nota hana þar sem ég er helgarstarfssmaður).

Mátturinn er í.....

"...Þegar þú áttar þig á því að þú berð alla ábyrgð á því sem gerist í lífi þínu, að þinn innri maður mótar líf þitt til að þroska sál þína og að allir erfiðleikar sem þú mætir á lífsleiðinni eru vörður á þroskabrautinni muntu finna fyrir létti, gleði og sönnu frelsi.
Þú kemst að raun um að átök út á við leysa engan vanda og að við erum ekki óvirkir þolendur. Ekkert gerist fyrir tilviljun og það eru engin fórnarllömb"

Hvernig túlkið þið þetta. Sum rit eru bara hrópandi allskonar andstæðum við sjálfan sig og of flóknum kenningum fyrir fólk að skilja. Þegar ég las þetta í gær skildi ég þetta þannig: ég ber alla ábyrgð á því sem ég geri í lífinu en samt er allt ákveðið fyrirfram! En svo þegar ég horfi dýpra í textann sé ég að þetta er ekki verið að meina. Samt getur maður alveg fengið upp í kok á svona speki. T.d. eru allsnægtir lífsins eftirtaldar: kærleikur, friður, ljómandi heilsa, fjárhagsleg velmegun, tími, fegurð, andlegur þroski, vinir, fjölskylda, tónlist og myndlist, gleði, náttúra, viska og skilningur og óendanlega margt fleira. Til þess að verða hamingjusöm verðum við að leitast við að finna þessar allsnægtir og njóta þeirra. En til þess að geta það verðu við að sækja námskeið í því. Það kostar 10.000 krónur og tekur tvö kvöld í viku í þrjár vikur. Þar lærum við að við verðum að gera eitthvað fyrir sjálf okkur, Sem dæmi er hægt að rifja upp píanóleikinn sem við lærðum í æsku. Það kostar 34.000 krónur á önn, ein klukkustund í viku. Við eigum að fara a.m.k. þrisvar í heilsurækt í viku, sund eða út að labba. Í sund kostar 200 krónur og þegar maður fer út að labba, tekur það hálftíma, sem seinkar kvöldmatnum um hálftíma. Við lærum að við eigum að gefa okkur tíma í fjölskylduna. Þegar öllu er lokið eftir matinn, uppvaskið og það allt eiga litlu börnin að fara að hátta og hin stóru eru farin í bíó eða að hitta vinina. Við lærum að við eigum að slaka á til þess að ná frama og geta unnið vel fyrir góðu kaupi. Meðan við vorum hins vegar að gera allt til að slaka á gátum við ekki mætt í vinnuna á réttum tíma og þurftum að fara fyrr heim vegna þreytu. Yfirmaðurinn er ekki ánægður og við fáum ekki kauphækkun um næstu mánaðarmó.

Þetta segja fræðingarnir okkur að sé lykillinn að hinni réttu hamingju. En það er eins og allir gleymi að það eru bara 24 klukkustundir í sólarhringnum, við fáum aðeins eitt sumarfrí á ári og eitt jólafrí og að um leið og við höfum fundið eina af allsnægtum lífsins eins og fjárhagslegri velmegun höfum við tapað annarri, sem er kærleikur, fjölskylda og vinir. Hvernig finnum við máttinn til þess að vera hamingjusöm, er það svona?

I'm singing in the rain....

...er akkúrat það sem hljómar í eyrum mínum núna. Sungið af snillingnum Jamie Cullum sem ég vona svo sannarlega að verði á Jazzhátíð, ef það er hægt, og með honum verði helling af fallegum 21 árs karlkyns jazzleikurum, því greyið han sjálfur er ekkert svo sætur. Allavegana ekki að mínu mati.
Svo mun ég líklega bara syngja í rigningu í sumar, frá klukkan hálf átta til klukkan rúmlega fimm á daginn. Ég hélt ég væri að fara í venjulega átta tíma vinnu, nei næstum tíu tíma vinnudag sem þýðir bara þreytu á kvöldin þegar ég kem heim og litla píanóæfingu.
En allavegana. Dagurinn í dag er samt miklu betri en í gær. Hápunktur dagsins í gær var þegar ég fjárfesti í stórri mikilli bók sem heitir "Chopin, Mazurken, Henle- verlag". Hún er svo skemmtileg.
Í dag byrjaði ég á því að fara á námskeið á Árbæjarsafni. Ég fylltist tillhlökkunar þegar ég fann Árbæjarsafnslyktina, hina einu réttu en fylltist samt svolitlum harmi að hitta þá sem verða í fullu starfi þar í sumar, en ég bara um helgar. Það syrgir mig. Ég vildi óska að ég mætti þjálfa mig upp í því að gæda fólk um svæðið og miðla þekkingu minni til forvitinna útlendinga.
Þannig að í sumar verður bara unnið, unnið og unnið. Lítið frí. Ég ætti eiginlega að vera að fá ógeðslega mikinn pening, en mun ekki fá það. Só whatt. Peningur er peningur.
Nú er það bara vorprófið á eftir og svo ökuskólinn í kvöld og aftur á morgun. Ég get allavegan hlakkað til að fá bílprófið. Það er þó eitthvað........see you later alligator.

Fúlt, Fúlt, Fúlt, Fúlt,.......

Af hverju er allt svona fúlt núna. Það er svo gaman hjá öllum í kringum mig. Útskriftir, spennandi ferðalög, flutningar, spennandi haustönn, ævintýri. Nefnið það, allir eru að gera eitthvað meira spennandi en ég. Fyrst bera að nefna þá bláköldu staðreynd að ég er ekki á leiðinni til DK í sumar til að hjóla niðrá strönd, borða ís og drekka citron. Í öðru lagi eru voða litlar líkur á að ég komist inn í FÍH í haust sem flækir málin all verulega. Í þriðja lagi er ekki víst að eini litli ómerkilegi hluturinn sem ég hlakkaði til í sumar verði haldinn vegna of lítillar þátttöku. Svo ekki sé minnst á að ég mun ekki þurfa að takast á við meira spennandi og krefjandi verkefni en að slá gras í sumar sem fer náttúrulega bara illa með bakið á mér og axlirnar. Svo er ég um það bil að fara að púnga út 32.000 kr bara til að baktryggja mig ef ég kemst ekki inn í FíH, og skrá mig þar með í háskólann. Það er eins og ekkert geti gengið almennilega upp núna. Af hverju ekki? Ég bara spyr.

En, hey. Horfðu á björtu hliðarnar..............

Eitthvað skemmtilegt....

Í dag gerðist sá merkilegi atburður að ég sá hvernig goðið Martin Albrechtsen lítur út í framan. Fagandi í framan. Já, gott fólk. Þið hljótið að vera alveg yfir ykkur hrifin og furðu lostin yfir þessum merkilega atburði. Fyrir ykkur sem ekki vita, en ættuð að vita, er Martin Albrechtsen leikmaður með FCK (FC København). Já, þessu þakka ég hinum yndislega gervihnattadiski hjá ömmu og afa. Og eitt verð ég að segja þessu til viðbótar. Það er gaman að horfa á danskan fótbolta. Hrein unun!!

I Get Around

Já, ég er sko búin að fara rúnt í dag. Ég byrjaði á því að fara í undirleikstíma, sem tók mig strætóferð fram og til baka. Þar næst lá leiðin aftur í tónskólann á tónfund þar sem ég spilaði Sovejg's Song á saxinn. Þar voru fleiri nemendur. Ég var eina saxafónstelpan og þar var önnur stelpa á gítar. Við vorum sem sagt tvær. En það sem mér fannst merkilegt við þessa tónleika var lítill gutti, svolðtið þybbinn sem náði varla utan um saxafóninn. Hann kom mjög sperrtur upp að flyglinum, stillti sér þar upp, lokaði augunum og byrjaði að spila In the Mood eins og herforingi með heila hljómsveit á bak við sig, sem var auðvitað á geisladiski. Tók krakkinn ekki bara þennan rosa djass standart allan með lokuð augun í rosa fíling sem sést hvað mest æi vinstri mjöðminni. Hann tók þessa brotnu hljóma eins og hann hefði aldrei gert annað.
Þar næst lá leiðin heim og þaðan á tónleika í Grafarvogskirkju. Þar var næstum liðið yfir mig af stressi, vegna þess eins að nemendur mínir voru að spila og ég þurfti að leika undir. Þegar ég kom heim hentist ég í aðra skó og fór í ökutíma. Þegar ég kom heim í hlaðið á ökunámsbílnum voru Fjóla og Davíð að ganga fram hjá. Ég hentist til þeirra og knúsaði. Þau voru eitthvað svo falleg svona í kvöldsólinni, ung og ástfangin á leiðinni að gifta sig. Já, gott fólk. Ég er sko á leiðinni í brúðkaup í sumar. Og það verður ábyggilega jafn glæsilegt og konunglegt brúðkaup. :)

Vildi maður vera í hennar sporum? Já, ég held það. Þeir eru margir sem skilja ekki þessa þráhyggju mína í sambandi við þetta brúðkaup og allt sem því tengist. Ég geri það ekki sjálf. En þegar maður elst upp við að þetta fólk er svo gott og fallegt og er konungsfjölskylda ömmu þá bara verður þetta svona. Svo finnst mér þau bara svo rosalega falleg og kjóllinn og allt er svo gífurlega fagurt. Eruð þið ekki sammála mér?

Uhuhuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu!!!!

Jeg bliver til en dansk dronning

Frænka mín hringdi í morgun og sagðist vera búin að vera að föst við skjáinn síðustu viku. Í Danmörku er búið að sýna allskonar veisluhöld í tengslum við Brúðkaupið í dag. Allavegana, það sem mestu máli skiptir er að hún sagði að ég væri "lige so smuk som Mary" og "bliver en dag til en dansk dronning men på en annen mode". Ég er auðvitað mjög ánægð með þessi orð og þau munu sko fleyta mér í gegnum þetta hljómfræði próf. En núna ætla ég að fylgjast með brúðkaupinu!!!!!!

Meira um danska textagerð

Lille Henry er død,
som en sild,
han gik over på rødt,
og fljøj ind i en bil.

SÅDAN KAN DET GÅR NÅR MAN IKKE PASSER PÅ!!

Þetta líkar mér vel. Kim Larsen er bara algjör snilld.

En dag tilbage.....

Ég er ekki mjög hrifin af textum Nik og Jay. En nú hafa þeir hitt naglann á höfuðið. Hvis man kun har en dag tilbage af sit liv. Hvad vil du gøre? En dag tilbage, liv mens gør det, elsk mens du tør det.

Þetta er alveg dagsatt hjá þeim. Nú hafa þeir skorað stig í textagerð.

Götugrátur

Á meðan Jenný Halla bloggar um að hafa legið á miðri götu hágrátandi, sem er bara eintóm lygi sem hún hefur gaman af, er kaldur raunveruleikinn sá að ég þurfti að upplifa þá niðurlægingu í dag. Og það er ekki lygi. Alvarleiki atburðarins er ef til vill ekki ýkja mikill þar sem ekki var mikið fólk á ferli.
Þannig var að ég átti að fara að kenna klukkan þrjú. Ég hafði verið að reyna að ná í Hróðmar til að vita hvort ég hefði náð prófinu í gær eður ei. Ég náði hins vegar ekki í hann en þegar ég hafði nokkrar mínútur til að koma mér út í strætó ákvað ég að reyna einu sinni enn. Ég náði í Hróðmar í þetta sinn og fékk að vita að ég féll í prófinu og þarf að taka það aftur. Ég hafði svosum búist við því en bjóst ekki við að taka því svona illa. Ég varð svo svekkt að ég byrjaði að hágráta. Ég hringdi í mömmu til að fá hughreystingu en þegar ég heyrði rödd hennar grét ég enn meira. Ég varð nú samt að drífa mig í strætó, en auðvitað missti af honum. Stóð ég þarna í strætóskýlinu hágrátandi. Þetta endaði samt allt vel þar sem Heiðbjört skutlaði mér upp í skóla.
En fokkings fokk, segi ég bara með þetta hljómfræðipróf. Aðrir fokking fjórir til fimm tímar!!

Ég lifi í draumi, dreg hvergi mörkin dags og nætur, sveiflast aðeins ósjálfrátt, í hægum gangi, á fullt í fangi með að .....

Ég var að lesa bloggsíðu þar sem texti úr þessu lagi kom fyrir. Lagið minnti mig á góða gamla tíma, þar sem helsta áhyggjuefni dagsins var síðasta atriði Leiðindaljóss þann daginn.
Í dag fór ég í hljómfræðiprófið. Eftir fjóra tíma vissi ég eiginlega ekki hversu mikið meira ég gæti gert. Ég hafði farið yfir dæmið tvisvar og gekk vel með kóralinn og heilinn í mér var orðinn of soðinn til þess að double tékka hann þannig að ég bara fór. Hróðmar var samt ekki bjartsýnn á svipinn svo ég býst við að þurfa að taka blessað prófið aftur. Og þá verður setið í fimm tíma. Greyið Ásta sat í fimm tíma, vorkenndi henni rosalega, veit ekki hvort ég meiki svo langan tíma. Reyndar er ég frekar svekkt þar sem upptökuprófið er 14. maí, sama dag og Frederik og Mary gifta sig.
Ég veit reyndar ekkert hvað ég á að gera af mér núna. Ég er svo steikt í höfðinu en hef samt ekkert til að læra, er með samviskubit yfir því að vera ekki að gera neitt. Engin hljómfræði! Fæ reyndar að vita á morgun hvernig þetta gekk hjá mér.
Nú er það bara að bretta upp ermar í fyrramálið og æfa sig reglulega vel fyrir vorprófið og brillera á Chopin Polonaisunni, transponera blessaða saxafónsamspilinu og fara út að hlaupa. Hef ekkert farið út að labba síðan á laugardaginn. Vonandi verður sól og blíða!

"Bátur líður út um eyjasund....."

Með tár í augum, blöndu af gleði, fögnuði, sorg og söknuði í hjarta og eina sjóveikistöflu í töskunni, hélt ég af stað frá Otradal á sunnudag. Tilfinningin að sjá auðu veggina og tómu bókahillurnar var furðuleg. Verst þótti mér þó að þurfa að fara heim strax. Ég hefði viljað vera áfram fyrir vestan með mömmu og hinum að klára að pakka, skemmta sér, hlæja saman, borða góðan mat saman, gráta saman og slasa sig saman (já, nú hafa þrír dottið í neðstu tröppunni í stigaganginum!). En í staðinn sit ég hér og ríf af mér hausinn bráðum, vegna hljómfræðinnar. Það er þó huggun harmi gegn að nýji eigandinn hefur boðið okkur að koma árlega til berja. Ég er strax farin að hlakka til síðsumardagsins upp í hlíð fram í dal.
Heimferðin gekk eins og í sögu. Eggert pantaði í litlu sjoppunni í Baldri að sjá James Bond. Var horft á Life and let die við mikinn fögnuð áhorfenda í flugvélasalnum í Baldri, sem vorum ég, Eggert, Heiðbjört og pabbi. Sjógangur Breiðafjarðarins og fegurð Breiðafjarðareyja og byssuskot og sjarmi Rogers Moore kepptust um að halda athygli áhorfenda.
Þessa vikuna er ég því húsmóðir (nr.1) á heimilinu, sem minnir mig að ég heiti líka Svanhvít þessa vikuna og verð að fara að kenna forskólanum.